Dzień gniewu

Maria posiadała typ urody, który zdawał się kłócić z obecnym światem na każdym kroku i sprawiał, że mimo swoich lat nadal wyglądała na młodą dziewczynę. Jasna cera, delikatne piegi pokrywające jej nos i policzki, zielone oczy i gęste loki w rudawym kolorze kontrastowały w swej delikatności z śmiałym, pewnym siebie spojrzeniem. Podobno kiedyś była jednym z najlepszych antropologów sądowych na świecie, choć sama nigdy nie interesowała się tym jak dobrzy byli inni. Miała swój świat martwych ciał i kości, który niezdrowo fascynował ją od dziecka. Doszło do tego, że właściwie nikt ważny nie mógł zostać uznany za zmarłego póki nie dokonała identyfikacji ciała, a potrafiła to zrobić nawet gdy wszyscy inni rozkładali ręce. Pracowała na uniwersycie i pewnego dnia wróciła do Polski, nieszczęśliwie przed nadchodzącą katastrofą.

Jej renoma sprawiała, że pracę dostałaby wszędzie, ale historia potoczyła się własnym tokiem. Niestety w obecnych czasach tytuły naukowe i jej doświadczenie okazało się niewiele warte, a jej zawód stał się nieprzydatny dla większości społeczeństwa. Ludzie przestali zastanawiać się czy znalezione kości należą do zaginionego przed kilkoma miesiącami małżonka, albo czy gnijące do niczego niepodobne już ciało należy do ich sąsiada. Nadal była jednak jedną z nielicznych osób na świecie, jeśli nie jedyną, która z kości potrafiły czytać jak z otwartej księgi, a to było przydatne i pozwoliło jej zdobyć wiele cennych kontaktów.

Stroniła od ludzi, szukała książek, publikacji, które mogły się gdzieś ostać, a w wolnych chwilach zajmowała się każdą napotkaną sierotą. Pewnego dnia zakręciła się przy jakimś zabijace zwanym Okruszkiem i... została wraz ze swym małym sierocińcem.